Drift, bloed en passie

I

Over het algemeen staan Spanjaarden bekend als temperamentvol. In het verkeer blijkt niets van deze eigenschap. Alsof wij in een rij van computergestuurde auto’s rijden, glijden wij door het verkeer. Niemand kleeft bumper, of snijdt anderen de weg af. Stressloos naderen wij dan ook de vierbaansrotonde op de meest linkse baan. Wij moeten echter naar rechts, de Puente del Alamillo over. Ik besluit een extra ronde te rijden, om het verkeer niet te hinderen. De Spanjaard doet dit niet, die neemt en krijgt zonder enige strubbeling voorrang om zijn weg te vervolgen. Als ik dat later ook probeer, wordt er geclaxonneerd. Niet één keer, maar diverse keren. “Trek je daar maar niets van aan pa” zegt Femke. “Claxonneren is hier gewoon. Men toetert elkaar gedag”. Rare jongens die Spanjaarden denk ik. Overmoedig rijd ik de andere dag een verkeersplein op. Een auto links achter mij remt hard en claxonneert. Ik toeter terug en wuif vriendelijk naar hem. Mijn reactie is olie op het vuur. Druk gebarend wijst de automobilist op mijn fout, ik had voorrang moeten verlenen.

II

Terwijl ik mij over mijn tapas buig, een zacht gestoofde ossenstaart, valt mijn blik op een enorme stierenkop aan de wand. El Torro, zijn kop als trofee, nadat het laatste leven uit zijn kolossale lijf is genomen door een toreador. Spanjaarden lijken in enig opzicht op de Romeinen uit de oudheid. De Romeinen hadden een arena waar het volk vermaakt werd met brood en spelen. Tijdens die spelen ging het er barbaars aan toe. Werden er in die tijd mensen (gladiatoren) geslachtofferd, vandaag de dag zijn in Spanje (nog steeds) stieren het slachtoffer ter vermaak van de mens. Nee, geef mij het passievolle vermaak van de flamencodans dan maar.

III

Na lang zoeken vinden wij het pand dat midden in het hart van Sevilla ligt. Na onze tickets te hebben getoond, worden wij door een man een ijskoud atrium binnengeleid. In het midden daarvan ligt een klein houten podium waarop drie stoelen naast elkaar staan. Langs het podium staan enkele rijen plastic klapstoeltjes, die merendeels bezet zijn. Wij zitten schuin tegenover het podium. Een prima plek ware het niet dat een koude tochtwind langs onze ruggen waait. Nadat de acteurs zijn aangekondigd, nemen twee van hen, een zanger en een flamencogitarist, plaats op het podium. Vingervlug speelt de gitarist de akkoorden waardoorheen een melodielijn zijn weg vindt. De eerste olé’s klinken en uit balorigheid roep ik mee. Als twee flamencodansers, een man en een vrouw, op het podium verschijnen, vindt een metamorfose plaats. Mijn balorigheid verandert in diep respect voor hen op het podium. Wat een passie, wat een vuur. Nog steeds roep ik olé, maar nu meer uit waardering. Het flamencodansen is een ware topsport. Als de toegift is gegeven en de kou geheel is verdwenen, verlaat ik vol bewondering het atrium.

Nachtbrakers

In het donker parkeren wij onze huurauto voor de deur van ons appartementsgebouw, gaan de receptie binnen en regelen de administratie. Met de lift zoeven wij even later naar de derde verdieping en stappen ons verblijf binnen. Daar installeren wij ons in geriefelijke fauteuils en overzien onze reis met al zijn gebreken. Dan gaan wij slapen. Rond één uur worden wij gewekt door gebonk en gekreun. Uit alles blijkt dat onze buren hun seksuele fantasieën de vrije loop laten. Even slaan wij er acht op, dan draaien wij ons om en slapen door, moe als wij zijn. De andere avond lijken onze buren hun vrienden uitgenodigd te hebben voor een heuse gangbang. Er wordt met meubilair en andere apparatuur geschoven; gepraat, gelachen en gekreund. Omdat dit ‘feest’ tot de vroege morgen doorgaat, hebben wij stellig het idee dat onze buren een pornofilm aan het opnemen zijn. Bij het ochtendgloren doen wij dan ook ons beklag bij de receptie. Het appartement naast ons blijkt verkocht en derhalve kan men niets voor ons doen. Het woord policia doet wonderen. Binnen vijf minuten krijgen wij een nieuw onderkomen aangeboden, die een verdieping hoger ligt. De man achter de balie biedt ons zelfs aan om mee te helpen met het versjouwen van onze bagage. Omdat wij nog maar één koffer hebben, slaan wij het aanbod af. Ons nieuwe verblijf is een kopie van de vorige. Van enig seksueel getint burengerucht in de nacht is geen sprake meer, of het moet de krolse kater onder ons raam zijn die met zijn mauwen een wijfje lokt.    

De Koffer

Als de slurf van gate 22 aan het vliegtuig is gekoppeld, staat het gros van de passagiers op om hun handbagage uit de bagagerekken te pakken. José en ik blijven zitten tot er wat meer ruimte is en verlaten dan ook als één van de laatsten het vliegtuig. In de aankomsthal zoeken wij een plekje aan de transportband waar de minste passagiers staan. De weinige koffers die dan nog langskomen maken het makkelijker om onze koffer te herkennen. Als na twintig minuten bijna alle passagiers vertrokken zijn en twee koffers, maar niet de onze, eenzaam hun rondes op de transportband maken, ruiken wij onraad. Onze koffer lijkt niet te zijn aangekomen. Naast een man met een Arabisch uiterlijk staat een koffer die exact op die van ons lijkt. Ik vraag hem in gebroken Engels of hij zeker weet dat de koffer van hem is. Ja, knikt hij. Toch blijf ik naar de koffer staren. Glimlachend opent de man zijn koffer om mij te overtuigen. Na het wisselen van enkele woorden nemen wij gemoedelijk afscheid van elkaar en gaan op zoek naar de balie voor calamiteiten en andere urgente zaken. Het heeft veel voeten in aarde om de vermissing administratief te regelen. Uiteindelijk wordt ons beloofd dat de koffer, zodra hij terecht is, naar ons appartement in Sevilla wordt gebracht.

Met gemengde gevoelens zoeken wij even later naar de balie van Gold Car, daar hebben wij een auto gehuurd. De balie blijkt gesloten. Een papier met pijl wijst ons de weg naar een ander loket. Tot mijn verbazing staat daar ook de man van vermeende Arabische afkomst. Hij ziet mij niet. Omzichtig loop ik naar hem toe en tik op zijn schouder. Als hij omkijkt wijs ik naar zijn koffer. Het kwartje valt en samen schieten wij in de lach. Toch verontschuldigt hij zich nogmaals en vraagt mij of onze koffer al terecht is. Ik beantwoord zijn vraag ontkennend. Wij wensen elkaar een goed verblijf en ik help José bij de  administratieve rompslomp  die inmiddels ontstaan is bij de verhuurder. Uiteindelijk mogen wij een keuze maken tussen drie sleutels, die de verhuurder voor ons op de balie legt - het lijkt wel een tombola. Wij kiezen de middelste, een Seat León. Op een plattegrond tekent de verhuurder de route die ons naar onze León wijst. Rij G vak 52. In het donker sta ik tien minuten later voor de Seat, richt de sleutel op de auto en klik op de deurvergrendeling. Op de pilaar achter de auto weerkaatsen oranje lampen, de koplampen branden niet. Met onze bagage loop ik naar de achterzijde van de auto, open de kofferbak en leg de bagage erin. José vindt de auto wel erg groot voor een middenklasser, bovendien staat hij hoog op zijn wielen. Ik heb weinig verstand van auto’s en al helemaal niet van merken. Ik loop om de auto heen en kom tot de conclusie dat de beoogde auto onze León niet is. Een voor een loop ik de auto’s in rij G af, dan zie ik een Seat embleem. Opnieuw richt ik mijn sleutel en jawel nu gaan ook de voorlichten branden. Onze huurauto is gevonden. Om dat te vieren pluk ik een sinaasappel uit een boom achter de auto. Hij blijkt zuur.

Verzengende hitte

El Rocio

Van ver trilt een roze gloed over het moeras.

Voorzichtig, voetje voor voetje, nader ik het riet

en tuur over het water waar tientallen flamingo’s

met hun gekromde snavels door het water maaien.

Aan de horizon richt de witte stad zich op.

In haar midden torent de grote kathedraal.

Jong en oud, man en vrouw, zadelen paarden

en gaan in draf, of stapvoets door straten van zand,

houden halt en drinken een drankje of eten wat.

Ik droom,

zo moet het geweest zijn.

Cowboys te paard, het Wilde Westen.

Later vervaagt geronk mijn gedachten,

ruiters in zwart leer stijgen van hun paarden

Harley en Davidson, die nog nastomen van een lange rit.

 

Ik buig mij over de rib eye en proef het

warme zoete bloed, drink het bittere bier en laat

de sporen aan mijn laarzen rinkelen.

schemerochtend
een klok tikt
eenzaamheid

Zijn laatste dagen

Dat wat niet is, zal nooit zijn; dat wat is zal nooit ophouden te zijn.

Terwijl moeder buiten op het plein een bankje in de zon zoekt, haal ik vader. Hij zit op zijn vertrouwde plaats voor het raam in de centrale woonkamer van het verzorgingstehuis. Als gevolg van een hersenbloeding kan hij niet meer slikken. Permanent druppelt de sondevoeding via een slangetje rechtstreeks naar zijn maag. Omdat hij eenzijdig verlamd is, brengt hij zijn dagen zittend door in een speciale rolstoel. Zachtjes nader ik hem van achteren en wrijf over zijn rechterwang. Als hij omkijkt herhaal ik dezelfde beweging aan de linkerzijde van zijn gezicht. Dit is een spel wat ik al jaren met hem speel en bijna altijd moet hij hierom lachen en begroet hij mij hartelijk. Dit keer reageert hij niet of nauwelijks. Als ik voor hem ga staan, kijkt hij mij met grote ogen aan. “Hallo pa” zeg ik. Hij reageert niet. Pas als ik hem bij zijn schouders pak en hem opnieuw begroet kijkt hij op en glimlacht flauwtjes naar mij. Dit is zijn minste dag sinds weken.

Dinsdag nog,

stonden wij stil

op de houten brug

het water zwart en rimpelloos.

Ik wees jou

op de nog frisse els

en de fitis die insecten ving.

Je lachte

en zachtjes neuriede

jij een vrolijk wijsje van toen.

Ik leg een warme deken over zijn lijf en loop naar de lift. Wij zien ons in de grote spiegel en daar waar wij altijd lachten en wuifden naar elkaars spiegelbeeld, zijn wij stil en haast bewegingsloos. Buiten zwaait moeder naar jou en met een allerliefste stem roept zij jouw naam. Je lijkt het niet op te merken. Pas als wij vlak bij haar zijn en zij jouw naam opnieuw roept, verschijnt er een glimlach op jouw vermoeide gezicht. Een enkele keer probeer jij iets te zeggen, om direct daarna je ogen te sluiten. Zo zitten wij daar met zijn drieën en tikken de minuten langzaam voorbij. De zon verdwijnt achter de wolken en de schrale wind trekt aan. Mijn horloge geeft aan dat het tijd is om te gaan. Terwijl mijn moeder beneden wacht, breng ik jou naar de woonkamer. Ik zet de stoel waarin jij zit tussen kunststof banken en tafels. Drie medebewoonsters begroeten jou. Met een dunne lach groet jij terug. Langzaam glijdt mijn hand van jouw schouder wanneer ik zeg dat ik moet gaan. Ik loop achteruit, zeg jou nog een keer gedag en vraag of je terug wilt zwaaien. Jij kijkt mij alleen maar aan.

In de auto hebben mijn moeder en ik dezelfde gedachten en gevoelens. Vader zou wel eens spoedig kunnen overlijden. Bij mij thuis zoeken wij samen muziek uit voor bij de crematieplechtigheid. Het geeft ons gemengde gevoelens. De volgende morgen vroeg rijd ik na een telefonisch bericht in dichte mist naar Vlaardingen. Het gaat niet goed met vader. Aangedaan en van top tot teen gespannen loop ik zijn kamer binnen. Daar zitten mijn moeder, broer en schoonzus rondom zijn bed. Vader is onrustig en heeft moeite met ademen. Extra zuurstof doet daar niets aan af. Pas als besloten wordt om rustgevende  medicatie te geven, ademt hij kalm in en uit. De periodes tussen uit- en inademen worden telkens langer. Steeds minder diep ademt vader in. Dan stopt het ademen definitief.

Langzaam gleed jouw hand

uit die van mij, zoals het leven

door jouw vingers glipte.

Ik dacht, vecht maar niet meer vader,

laat je dragen door de berg,

naar het bos, de beek en de nachtegaal,

ga daar maar liggen in Het Licht.

De verzorgers laten ons na zijn overlijden alleen, om al ons verdriet en onze gedachten met elkaar te delen. Toch, het protocol gaat door. De familie gaat naar huis, er moeten direct allerlei zaken geregeld worden. Een arts schouwt definitief dat vader overleden is. Ik blijf bij hem om te helpen bij het wassen en opbaren van zijn lichaam.

Aan het einde van de week wordt vader gecremeerd. Ik prijs mij gelukkig dat mijn broer en ik op ieders eigen wijze een toespraak kunnen houden. Dan is het afscheid definitief. Onder de muzikale klanken van Bach brengen de aanwezigen één voor één een laatste groet. Mijn broer, moeder en ik staan als laatste voor de eikenhouten kist. Onze moeder is ons voorbeeld, want trouw tot op het allerlaatste moment zorgde zij voor vader.