Een
haiku heeft een aantal kenmerken. Zo verwoordt hij bijvoorbeeld het bijzondere
in het algemene.
Wij
lopen vaak aan de dag met al zijn ‘dingen’ voorbij. Totdat wij iets bijzonders
zien. We onthouden dat beeld en praten er later over met bijvoorbeeld vrienden.
Een enkeling schrijft een haiku over wat is waargenomen.
weids zomerlandschap -
het wandelpad verdwijnt
halverwege
Teuntje Knops 2014
Behalve de prachtige poëtische omschrijving van een
zomers landschap, lijkt de inhoud niet bijzonder. Op vele plaatsen kunnen we
een dergelijk tafereel immers aantreffen. Prent de haiku maar in het hoofd en
stel jezelf een plateau in een heuvellandschap voor. De zon schijnt uitbundig
en het is windstil. Voor je ligt een wandelpad waarlangs bloemrijke velden. Verderop
verdwijnt het wandelpad. Je tuurt naar de horizon en het enige wat nog
zichtbaar is, is een kerktoren die zindert in de verzengende zon. Direct nadat
de dichter het beeld dat zij waarnam in een haiku schetste, dacht zij na over
de betekenis daarvan. De vliegramp boven de Oekraïne was haar leidraad. Twee
geliefden met nog een heel leven voor zich, (weids zomerlandschap), lopen samen
op. Dan ineens houdt het op, het wandelpad verdwijnt -
De haiku, in eerste instantie qua betekenis niet heel
bijzonder, krijgt nu een geheel andere lading. Als reactie op de haiku schreef ik:
over het maïsveld
zwelt regengeroffel
aan
nergens onderdak
Tino van Kampen 2014
Daar sta je dan midden in het polderlandschap en
nergens beschutting. Ik moest denken aan een ander conflict, dat in de Gaza
woedt. Ik wil mij nu niet in een politieke discussie mengen, maar het
menselijke benadrukken. De totale reddeloosheid. Mensen zoals jij en ik overgelaten
aan… niets.
De haiku is, mits goed geschreven en gelezen niet
zomaar een drieregelig gedichtje. Maar bijzonder tussen het gewone alledaagse,
juist als metafoor.
Tino van Kampen
