Lenteleven

“Zullen we verder gaan?” vraag ik aan José, die in de luwte de kou doorstaat. Ze knikt veelzeggend en na een kort praatje met een gepensioneerde boswachter laten we het kijkscherm achter ons. Langs het pad tussen opschietend groen van het fluitenkruid pronkt dieppaars een wilde hyacint. Rechts van ons de Polder van Biesland. Een ooievaar trekt juist een vette worm uit de modder. Delen van het bos worden geruimd na de laatste winterstorm. In een open perceel ligt een grote stapel boomstammen. Ik waan mij even in de Ardennen, alleen de geur en warmte van daar ontbreekt. Bij de Poldervaart blijkt een typisch Hollands fenomeen, het land waar wij op staan ligt twee meter onder de waterspiegel van diezelfde vaart. Mijmerend over mogelijk ‘gevaar’ lopen we verder. In de verte de torens van De Nieuwe Kerk van Delft. Nog even en we zijn terug, daar waar onze tocht begon.

scherm van wilgenhout
door het kiekgat waait de wind
mijn ogen tranen