Natuurlijk heb ik gemengde gevoelens en gedachten als de halfwas-stier voor zijn leven vecht. Toch kom ik niet in actie. Sterker ik leun op een hek en geniet van het schouwspel.

De laatste weken vindt er een migratie van meeuwensoorten plaats in de weilanden rond Simonshaven. Het maaien en gieren van de boeren zijn daar debet aan. Deze bijna verregende zaterdag zijn er zeker vijf soorten op zoek naar een vette worm. Volwassen exemplaren determineren is een fluitje van een cent, met onvolwassen meeuwen ligt het moeilijker. Even ben ik dan ook aan het puzzelen. Zo loop ik in het enige droge uurtje van de dag een stuk door de polders achter mijn huis. Op een hek wordt een boerenzwaluw gevoerd. In een boom kwebbelt een aantal putters. De zon breekt door. Een niet alledaags tafereel trekt mijn aandacht. Een dikbil-stier is in een moddersloot te water geraakt en beweegt als een nijlpaard door een sloot. Hij proest en blaast als gevolg van een gevecht tegen de ondergang. Even twijfel ik of ik de eigenaar zal waarschuwen. Ik doe het niet. Te veel gedoe. De stier is intussen bij het einde van de sloot aangekomen en onderneemt na een korte adempauze verwoede pogingen om aan op de kant komen. Het lukt niet. Telkens zakt hij terug. Een laatste afzet. Het bovenlijf ligt al voor de helft op de kant. Wederom stagnatie. Glijdt hij terug? Nog een klein zetje. Gelukt, de stier staat blazend op de kant.

Met bolle ogen staart hij mij aan. Ik lach hem toe. Met zijn dikke billen en gedegenereerde gewrichten strompelt hij naar zijn kudde. Dit gevecht heeft hij gewonnen. Zijn noodlot, de slacht, zal hij echter niet ontlopen.