Plato had het al vroeg door:
De ‘wereld’ die wij ervaren is niet de werkelijke wereld. Zij is een schaduw. De
‘wereld’ die wij persoonlijk ervaren is volkomen subjectief en daarom een
illusie. Allemaal vertellen we een ander verhaal over wat we gezamenlijk
ervaren hebben. Het heeft er alle schijn van dat we ons graag laten foppen. Illusie
en romantiek vieren hoogtij. Zoals ‘onze wereld’ een schaduw is van de
werkelijkheid, zo zijn onze verhalen, foto’s en films daar een afspiegeling van.
Met de hedendaagse techniek en een flinke dosis naïviteit leven we in een ‘Wonderland’.
Ergens in de jaren negentig genoot
ik een prachtige natuurdocumentaire over de wolf. Ik had beter moeten weten,
want de film was geproduceerd door sprookjesverteller Walt Disney. Een
natuurlijk lijkend filmshot was destijds opgenomen in een dierentuin. Ik
besloot nimmer meer natuurfilms te bekijken.
Verleden week trapte ik er
toch in. Sir David Attenburough zoog mij met zijn honing zoete stem naar de buis. Werkelijk schitterende
beelden van onze Frozen Planet rolden over het scherm. Ik was getuige van de
geboorte van enkele ijsberen. Unieke beelden, die nog nooit elders in de vrije
natuur gefilmd waren. Ik was even in ‘Wonderland’.
Tot gisterenavond de vrouw van
het journaal mij terug op aarde bracht. De beelden waren geschoten in ons eigen
Ouwehands Dierenpark en vervolgens in de film geplakt.
Zoals films de werkelijkheid
verdraaien zo doen foto’s dat ook . Gretig wordt daar gebruik van gemaakt en we
genieten van de plaatjes, immers we leven graag in een geromantiseerde en illusionaire
wereld. Nee, dan zie ik liever de natuurfoto’s van mijn vriend. Onscherp hier
en daar, maar zij benaderen in ieder geval de schaduw van Plato en zijn
daardoor zuiver en eerlijk.
